Stan faktyczny

Vega International z siedzibą w Austrii, prowadzi działalność w zakresie transportu samochodów użytkowych znanych producentów z fabryki bezpośrednio do klientów. Usługa ta jest świadczona za pośrednictwem kilku spółek zależnych Vega International mających siedziby w różnych państwach członkowskich, w tym spółki zależnej Vega Poland sp. z o.o., z siedzibą w Polsce.

Vega International zajmuje się organizowaniem i zarządzaniem w zakresie zaopatrywania wszystkich swoich spółek w karty paliwowe wydawane przez różnych dostawców paliw. Transportowane przez Vega Poland pojazdy tankowane są przy użyciu imiennych kart paliwowych wystawionych na kierowców. Ze względów organizacyjnych oraz z uwagi na wysokość kosztów wszystkie transakcje za pomocą kart paliwowych realizowane są centralnie przez spółkę dominującą w Austrii, która otrzymuje od dostawców paliw faktury wykazujące w szczególności zakup paliwa wraz z VAT. Następnie, na koniec każdego miesiąca, Vega International refakturuje na spółki zależne, w tym Vega Poland, paliwo udostępnione do celów świadczenia usługi przewozu pojazdów i obciąża je opłatą w wysokości 2%. Te spółki zależne są upoważnione do skompensowania faktur dotyczących wykorzystania kart paliwa z fakturami wystawionymi na spółkę austriacką lub do uregulowania tych faktur w terminie od jednego do trzech miesięcy od dnia ich otrzymania.

Vega International zwróciła się z wnioskiem o zwrot podatku VAT za okres od kwietnia do czerwca 2012 r. w wysokości 106 031,44 złotych (PLN) (około 24 735,82 EUR). Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście (Polska) odmówił spółce Vega International zwrotu VAT. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 listopada 2014 r. Następnie sprawa zawisła przed WSA w Warszawie, który odrzucił skargę na decyzję. Od tego wyroku Spółka wniosła skargę kasacyjną.

Czego dotyczy problem?

Naczelny Sąd Administracyjny powziął wątpliwość, jak należy traktować transakcję udostępnienia kart paliwowych na gruncie Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Możliwości są dwie:

1. w dostawie paliwa występują trzy podmioty: finalny nabywca paliwa, emitent kart paliwowych oraz stację paliw lub koncern paliwowy – w tej sytuacji mielibyśmy do czynienia z dostawą łańcuchową, gdzie przejście prawa własności następuje pomiędzy każdym z tych podmiotów, lecz fizyczny transport paliwa odbywa się pomiędzy stacją paliw lub koncernem paliwowym a ostatecznym nabywcą paliwa (towaru faktycznie nie widzi więc emitent karty),

2. transakcję pomiędzy emitentem karty a finalnym nabywca paliwa należy uznać za świadczenie usług, ponieważ pomiędzy nimi nie dochodzi do sprzedaży i nabycia paliwa; emitent karty nie włada jak właściciel towarem, zatem jedynie kredytuje nabycie paliwa przez finalnego nabywcę.

Stanowisko TSUE

Zgodnie z wyrokiem z dnia 15 maja w takiej sytuacji mamy do czynienia ze świadczeniem usług przez emitenta karty na rzecz ostatecznego nabywcy paliwa. Trybunał orzekł, że udostępnienie kart paliwowych na rzecz finalnego nabywcy paliwa stanowi rzeczywistą transakcję finansową, która jest zbliżona do przyznania kredytu. W konsekwencji usługa ta korzystać może ze zwolnienia z podatku od wartości dodanej przewidzianego dla usług finansowych. Bez znaczenia jest przy tym to, że emitent karty paliwowych nie ma statusu instytucji bankowej lub finansowej.

Jakie mogą być konsekwencje wyroku Trybunału?

Wyrok TSUE jest istotny przede wszystkim z tego powodu, że zmieniając klasyfikację dostawy towarów na świadczenie usługi zwolnionej ani finalnemu nabywcy paliwa ani emitentom kart paliwowych nie będzie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT. Prawo to nie przysługiwało również przed wydaniem wyroku, zatem koniecznym może okazać się korekta rozliczeń podatku VAT nawet za ubiegłych 5 lat.

Kolejną nasuwającą się konsekwencją może być możliwość zakwestionowania prawidłowości rozliczeń w podatku dochodowym. Aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów niezbędnym jest jego prawidłowe udokumentowanie. Rozpoznanie kosztów w oparciu o błędne dokumenty źródłowe może skutkować zakwestionowaniem prawa do zaliczenia wydatku w ciężar kosztów.

Wyrok nie dotyczy też konsekwencji po stronie stacji paliw czy koncernu paliwowego. W tym zakresie może okazać się, że sprzedawca dokonał dostawy towarów i prawidłowo opodatkował transakcję, jednak wystawił fakturę na błędny podmiot. W takim przypadku możliwym będzie interpretacja niekorzystna dla podatnika – że będziemy mieli do czynienia z pustą fakturą, w konsekwencji konieczna będzie zapłata podatku na niej wykazanego jak też wystawienie prawidłowej faktury i ponowna zapłata podatku VAT.

Wskazać należy, że nie wszystkie rozliczenia z użyciem kart paliwowych ukształtowane są w sposób przedstawiony w wyroku TSUE. Aby ocenić czy w danej sprawie dochodzi do dostawy paliwa czy świadczenia usługi koniecznym jest analiza zapisów umów zawartych przez strony transakcji. Wyrok nie dotyczy bowiem sytuacji, w której emitentem kart paliwowych jest jednocześnie koncern paliwowy lub stacja paliw, dokonujący jednocześnie sprzedaży paliwa na rzecz finalnego nabywcy. W takiej sytuacji prawo do odliczenia podatku VAT winno nadal przysługiwać nabywcy. Warto również poddać analizie posiadane przez podatników interpretacje indywidualne.

Niezależnie od tego co może zrobić sam podatnik tj. dokonać analizy zawartych umów z uwzględnieniem argumentacji zawartej w wyroku, koniecznym wydaje się być podjęcie działań przez Ministra Finansów. Niezbędnym wręcz wydaje się być wydanie przez Ministra Finansów interpretacji ogólnej.

Wpis nie stanowi porady ani opinii prawnej w rozumieniu przepisów prawa oraz ma charakter wyłącznie informacyjny. Stanowi wyraz poglądów jego autora na tematy prawnicze związane z treścią przepisów prawa, orzeczeń sądów, interpretacji organów państwowych i publikacji prasowych. Kancelaria Ostrowski i Wspólnicy Sp.K. i autor wpisu nie ponoszą odpowiedzialności za ewentualne skutki decyzji podejmowanych na jego podstawie.