Dnia 1 lutego 2016 roku weszła w życie ustawa z dnia 15 stycznia 2016 roku o podatku od niektórych instytucji finansowych, powszechnie nazywana ustawą o podatku bankowym. Wraz z wejściem w życie tej ustawy pojawiły się wątpliwości czy pracodawca, który udziela swoim pracownikom pożyczek ze środków obrotowych lub środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest podatnikiem w rozumieniu ustawy o niektórych instytucjach finansowych.
Minister wyjaśnia
Wątpliwości z tym związane rozwiała ogólna interpretacja wydana przez Ministra Finansów w dniu 3 marca 2016 roku, sygn. PK1.8201.1.2016, w której została zawarta odpowiedź m.in. na pytanie czy podatnik udzielający pożyczki własnym pracownikom może zostać uznany za instytucję pożyczkową, która będzie podlegała podatkowi od niektórych instytucji finansowych.
Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych podatnikami podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt2 a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim.
Instytucją pożyczkową, w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim, jest : kredytodawca inny niż:
-
bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej,
-
spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
-
podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty celny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
Minister Finansów podkreślił także, że w zakresie tym należy odwołać się do przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, w których szczegółowo określono formę i zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych. Wskazać należy przede wszystkim na ustawowo sformułowany wymóg zachowania odpowiedniej formy prawnej (tzn. w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej) oraz złożenie oświadczenia, że podmiot zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie udzielania kredytów konsumenckich jako instytucja pożyczkowa.
Ponadto, art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że ustawy nie stosuje się m.in. do umów o kredyt udzielany wyłącznie pracownikom zatrudnionym u danego pracodawcy w ramach działalności dodatkowej, w której pracownik nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania lub jest zobowiązany do zapłaty rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania niższej od powszechnie stosowanych na rynku. Jak wskazuje Minister Finansów, stanowi to uzupełnienie zapisu z art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim, które z kręgu podatników wyłącza przedsiębiorstwa udzielające pożyczek pracownikom, np. w ramach przepisów o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych.
Należy także wskazać, że istniejące w ustawie o kredycie konsumenckim odwołanie do definicji kredytodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny precyzuje, że za kredytodawcę uważa się przedsiębiorcę, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.
Podsumowując – podatnik udzielający pożyczki własnym pracownikom nie spełnia powyższych wymogów, dlatego nie może zostać uznany za instytucję pożyczkową, która będzie podlegała podatkowi od niektórych instytucji finansowych.
